XII. Attavagga ~ Uno Mismo
1. attānañce piyaṃ jaññā, rakkheyya naṃ surakkhitaṃ.
tiṇṇaṃ aññataraṃ yāmaṃ, paṭijaggeyya paṇḍito.
Si uno se quisiese a sí mismo, debería cuidarse bien. El sabio debería guardar alguna vigilia de las tres.
tiṇṇaṃ aññataraṃ yāmaṃ, paṭijaggeyya paṇḍito.
Si uno se quisiese a sí mismo, debería cuidarse bien. El sabio debería guardar alguna vigilia de las tres.
157
2. attānameva paṭhamaṃ, patirūpe nivesaye.
athaññamanusāseyya, na kilisseyya paṇḍito.
Primero uno debería establecerse a sí mismo en lo correcto, después debería aconsejar a otro. [Así] el sabio no se contaminaría.
athaññamanusāseyya, na kilisseyya paṇḍito.
Primero uno debería establecerse a sí mismo en lo correcto, después debería aconsejar a otro. [Así] el sabio no se contaminaría.
158
3. attānaṃ ce tathā kayirā, yathāññamanusāsati.
sudanto vata dametha, attā hi kira duddamo.
Si hiciese a sí mismo como aconseja a otro, realmente estando bien entrenado, entrenaría. Porque en verdad es difícil entrenarse uno mismo.
sudanto vata dametha, attā hi kira duddamo.
Si hiciese a sí mismo como aconseja a otro, realmente estando bien entrenado, entrenaría. Porque en verdad es difícil entrenarse uno mismo.
159
4. attā hi attano nātho, ko hi nātho paro siyā.
attanā hi sudantena, nāthaṃ labhati dullabhaṃ.
Uno mismo es realmente el protector de uno mismo. ¿Qué otro protector habría? En verdad, entrenándose bien a sí mismo, uno obtiene un protector difícil de obtener.
attanā hi sudantena, nāthaṃ labhati dullabhaṃ.
Uno mismo es realmente el protector de uno mismo. ¿Qué otro protector habría? En verdad, entrenándose bien a sí mismo, uno obtiene un protector difícil de obtener.
160
5. attanā hi kataṃ pāpaṃ, attajaṃ attasambhavaṃ.
abhimatthati dummedhaṃ, vajiraṃ vasmamayaṃ maṇiṃ.
En verdad el mal hecho por uno mismo, producido por uno mismo, originado en uno mismo, tritura a ese sin inteligencia como el diamante a la gema hecha de piedra.
abhimatthati dummedhaṃ, vajiraṃ vasmamayaṃ maṇiṃ.
En verdad el mal hecho por uno mismo, producido por uno mismo, originado en uno mismo, tritura a ese sin inteligencia como el diamante a la gema hecha de piedra.
161
6. yassa accantadussīlyaṃ, māluvā sālamivotthataṃ.
karoti so tathattānaṃ, yathā naṃ icchatī diso.
Su continua mala moralidad lo cubre como la enredadera māluvā al árbol sāla; así éste se hace a sí mismo lo que su enemigo desea para él.
karoti so tathattānaṃ, yathā naṃ icchatī diso.
Su continua mala moralidad lo cubre como la enredadera māluvā al árbol sāla; así éste se hace a sí mismo lo que su enemigo desea para él.
162
7. sukarāni asādhūni, attano ahitāni ca.
yaṃ ve hitañca sādhuñca, taṃ ve paramadukkaraṃ.
Fáciles de hacer son las [acciones] malas y perjudiciales para uno mismo, pero esa que es benéfica y buena, ésa, en verdad, es muy difícil de hacer.
yaṃ ve hitañca sādhuñca, taṃ ve paramadukkaraṃ.
Fáciles de hacer son las [acciones] malas y perjudiciales para uno mismo, pero esa que es benéfica y buena, ésa, en verdad, es muy difícil de hacer.
163
8. yo sāsanaṃ arahataṃ, ariyānaṃ dhammajīvinaṃ.
paṭikkosati dummedho, diṭṭhiṃ nissāya pāpikaṃ.
phalāni kaṭṭhakasseva, attaghātāya phallati.
Aquel sin inteligencia, que a causa de una creencia perversa desdeña la enseñanza de los Arahants, de los Nobles, de los que viven en el Dhamma, fructifica, como los frutos del bambú, para la destrucción de sí mismo.
paṭikkosati dummedho, diṭṭhiṃ nissāya pāpikaṃ.
phalāni kaṭṭhakasseva, attaghātāya phallati.
Aquel sin inteligencia, que a causa de una creencia perversa desdeña la enseñanza de los Arahants, de los Nobles, de los que viven en el Dhamma, fructifica, como los frutos del bambú, para la destrucción de sí mismo.
164
9. attanā hi kataṃ pāpaṃ, attanā saṃkilissati.
attanā akataṃ pāpaṃ, attanāva visujjhati.
suddhī asuddhi paccattaṃ, nāñño aññaṃ visodhaye.
En verdad uno mismo hace el mal, uno mismo se contamina; uno mismo no hace el mal, uno mismo se purifica. La pureza y la impureza dependen de uno mismo. Uno no puede purificar a otro.
attanā akataṃ pāpaṃ, attanāva visujjhati.
suddhī asuddhi paccattaṃ, nāñño aññaṃ visodhaye.
En verdad uno mismo hace el mal, uno mismo se contamina; uno mismo no hace el mal, uno mismo se purifica. La pureza y la impureza dependen de uno mismo. Uno no puede purificar a otro.
165
10. attadatthaṃ paratthena, bahunāpi na hāpaye.
attadatthamabhiññāya, sadatthapasuto siyā.
Por el bien de otro, no obstante grande, uno no debería hacer disminuir su propio bien. Habiendo comprendido su propio bien, debería ocuparse de su propio bien.
attadatthamabhiññāya, sadatthapasuto siyā.
Por el bien de otro, no obstante grande, uno no debería hacer disminuir su propio bien. Habiendo comprendido su propio bien, debería ocuparse de su propio bien.
166